Συνέχεια ενημέρωσης για 17 Νοέμβρη

http://katalipsihlmhx.blogspot.com/

ΠΟΡΕΙΑ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 17:30 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Σημειώσεις για το ελληνικό πανεπιστήμιο

Το πανεπιστήμιο βρίσκεται σε διαλεκτική θέση προς την οικονομική βάση της κοινωνίας. Αυτό
σημαίνει ότι αναπόφευκτα υπακούει στο γνωστό σχήμα θέση-αντίθεση-σύνθεση. Στην περίπτωση
μας-απλοποιώντας κάπως- αυτό μεταφράζεται ως εξής: το πανεπιστήμιο που σε μια δεδομένη
συγκυρία λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος(και όταν αυτός) έρχεται σε αντίθεση
με τις εξελίξεις στην οικονομική βάση, θα δεχτεί πιέσεις για να συμβαδίσει με αυτή. Η απόδειξη
βρίσκεται στην περιγραφική ιδιότητα της ιστορίας: αν δεν ίσχυε αυτή η τοποθέτηση, τότε το
πανεπιστήμιο δε θα είχε μεταβληθεί καθόλου ως θεσμός από τη στιγμή της δημιουργίας του.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση σκοπεύει ο νέος εκτρωματικός νόμος για την ανώτατη εκπαίδευση. Το
πανεπιστήμιο που μέχρι τώρα παρέμενε σχετικά αυτοδιοίκητο, δημόσιο και δωρεάν, έρχεται σε
αντίθεση με μια οικονομική βάση που στοχεύει στην απανταχού ιδιωτικοποίηση, στην περιστολή
του δημοσίου αγαθού, στον πολιτικό ολοκληρωτισμό και στην πνευματική απονέκρωση. Και
στο τελευταίο στοιχείο συνίσταται η επίθεση στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, με όλο το
φάσμα των ακρωτηριασμών που υφίσταται: την εντατικοποίηση, τις πατέντες, τα πνευματικά
δικαιώματα, τις διδακτικές μονάδες, την εξωτερική αξιολόγηση των ιδρυμάτων, την απομάκρυνση
της ερευνητικής διαδικασίας από το πανεπιστήμιο(ερευνητικά κέντρα), τον κατακερματισμό της
γνώσης(τα «ευέλικτα» προγράμματα σπουδών). Ο νέος νόμος δεν είναι καπρίτσιο της μιας
κυβέρνησης ή της άλλης: γίνεται στο όνομα του νεοφιλελευθερισμού και ανάλογοι νόμοι θα
γεννιούνται όσο η αστική τάξη διαφεντεύει την πραγματική κινητήρια δύναμη της ιστορίας˙ τον
εργαζόμενο λαό.

Ο ιδιωτικός παράγοντας στα πανεπιστήμια μόνο στην αναβάθμιση τους δε στοχεύει… Τι
επιζητά στην πραγματικότητα διατυπώνεται και στο νέο νόμο ξεκάθαρα. Φέρνει πλέον τη
διοίκηση των πανεπιστημίων στο λεγόμενο συμβούλιο διοίκησης, στο οποίο μπορούν να
λαμβάνουν -και θα λαμβάνουν- μέρος εξωπανεπιστημιακοί οικονομικοί παράγοντες: επιχειρήσεις,
προσωπικότητες “υψηλού κύρους”, μέχρι και η… εκκλησία. Πόσο πιο φανερό να γίνει ότι το
διακύβευμα δεν έχει καμία σχέση με τις ακαδημαϊκές αξίες και παραδόσεις, όταν για τη συμμετοχή
δεν απαιτείται ούτε καν η κατοχή πανεπιστημιακού τίτλου;

Το αυτοδιοίκητο καταργείται και αυτό φέρνει το πανεπιστήμιο -θεσμικά- έξω από τον κοινωνικό
του ρόλο. Δεν ενδιαφέρει κανένα επιστημονικό ή επιστημονικά λειτουργικό κριτήριο. Αυτό που έχει
σημασία είναι οι ανάγκες της αγοράς εργασίας. Το υπουργείο συστηματικά αγνοεί τις υποδείξεις
των τμημάτων σχετικά με τον αριθμό των εισακτέων. Και το νόημα εδώ βρίσκεται στην εξίσωση
μεγιστοποίησης του κέρδους: απαιτούνται λίγοι καλά καταρτισμένοι εργαζόμενοι, προορισμένοι
για εξειδικευμένα στελέχη, μια κάπως μεγαλύτερη μάζα ημικαταρτισμένων και μια πλειοψηφία
με ασύνδετα ψήγματα γνώσεων. Αυτό ορίζει την παρούσα επιθυμητή διαστρωμάτωση, ώστε να
αποδοθούν τα ελάχιστα δυνατά εργασιακά δικαιώματα. Και αυτό το ελάχιστο για τον καπιταλισμό
δεν … έχει ελάχιστο!

Η διαδικασία της κοινωνικής ενσωμάτωσης και της σιωπηρής αποδοχής αυτής της
πραγματικότητας ως αναλλοίωτης, συμπληρώνεται με τις επιδιώξεις για επιβράβευση της
αριστείας στα πανεπιστήμια, αλλά έρχεται και η νεκρανάσταση των “Πρότυπων-Πειραματικών
σχολείων”. Στην πραγματικότητα πρόκειται για αλληλοαποκλειόμενους όρους, αφού το πρότυπο
σχολείο αποτελεί προνομιούχα “κυψέλη αρίστων”, ενώ το πειραματικό σχολείο είναι μονάδα
πειραματικής εφαρμογής καινοτόμων διδακτικών πρακτικών, αν και στην Ελλάδα αυτό δε συνέβη
καθόλου με ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών. Η εισαγωγή των μαθητών στα πειραματικά σχολεία με
κλήρωση, δίνει τη θέση της στην εισαγωγή με επιλεκτικές-εξεταστικές διαδικασίες. Πλάι σε αυτά,
στήνεται ένα δίκτυο παραπαιδείας, που για να λειτουργήσει επιζητά την εντατικοποίηση, την
ένταση του ανταγωνισμού. Αναχώματα σε όσους πολεμούν τέτοια φαινόμενα, βάζουν οι λογικές
που θέλουν να πείσουν ότι οι εκπαιδευτικές δομές δε χαρακτηρίζονται από ανισότητες και
αποκλεισμούς. Τη στιγμή που σε λύκεια όπου δε μοιράστηκαν ακόμα βιβλία, δεν διδάσκονται
μαθήματα αλλά παραδίδονται ασκήσεις, αφού “τη θεωρία την ξέρουν από το φροντιστήριο” και
ταυτόχρονα τα φροντιστήρια κόβονται λόγω οικονομικής ανέχειας. Το ξέρουμε οι ίδιοι πόσο
οικονομικά αφαιμακτική ήταν η διαδικασία εισαγωγής στο πανεπιστήμιο για τις οικογένειες μας.
Και φυσικά ούτε λόγος για την ψυχολογική πίεση και την επιβεβλημένη εσωστρέφεια στο νέο που
πολύ πριν εισαχθεί στο πανεπιστήμιο ξαφνικά νοιώθει αποστροφή γι’ αυτό… Την ίδια ώρα που
για τα κοράκια που εποφθαλμιούν τις διάφορες κομβικές θέσεις στο πανεπιστήμιο δεν απαιτείται
παρά έλεγχος των οικονομικών επιδόσεων και των πολιτικών γνωριμιών τους, ώστε
να “εισαχθούν” σ'αυτές. Με την ίδια λογική που η δήθεν αξιοκρατική αξιολόγηση της αφομοίωσης
μιας δήθεν ουδέτερης γνώσης έχει φροντίσει να υποδείξει στους μαθητές για ποιά επαγγέλματα
είναι ικανοί, οδηγώντας τους στην άβυσσο της αγοράς εργασίας, με αυτή και ο νέος νόμος δίνει
στους καρεκλοκένταυρους των Συμβουλίων Διοίκησης την κάλυψη για την άλωση των
πανεπιστημίων από πλεονεκτική και καταξιωμένη πλέον θέση, εξυπηρετώντας αλλότρια
συμφέροντα.

Φήμες δίνουν και παίρνουν για τα νέα πρόσωπα στις διοικήσεις των πανεπιστημίων. Μια
ανομοιόμορφη αγέλη από παλιούς αντιπρυτάνεις, ηττημένους προηγούμενων πρυτανικών
εκλογών και μεγαλοκαθηγητές από το εξωτερικό, επιζητά ήδη την κομματική στήριξη και τη
χρηματοδότηση με αντάλλαγμα να εφαρμόσει κατά γράμμα τις διατάξεις του νέου νόμου. Οι
πανεπιστημιακοί κύκλοι που διαφωνούν με το νέο νόμο -ίσως από απελπισία- σιωπούν μπροστά
στα νέα όργανα διοίκησης που και μόνο από τη μορφή τους είναι κατά πολύ περισσότερο
αντιδραστικά και αυταρχικά από τα υπάρχοντα.

Δε χρειάζεται όμως να στοιχηθούμε στο στρατόπεδο των απογοητευμένων. Η απάντηση μας
πρέπει να είναι σαφής και μονοσήμαντη. Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι δημόσιο αγαθό και
ως εκ τούτου πρέπει να παραμείνει δωρεάν για το λαό. Το ελληνικό πανεπιστήμιο παράγει
έρευνα μόνο για τις ανάγκες της κοινωνίας που το χρηματοδοτεί και δεν του αξίζει να γίνει λακές
της βαλτωμένης αστικής τάξης. Να πάρουμε στα χέρια μας την παιδεία, να ψηλαφίσουμε τις
προοπτικές για τη μελλοντική μας χειραφέτηση, να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση της οργανικής
διανόησης της εργατικής τάξης, για την ηγεμονία σε όλα τα επίπεδα. Η απάντηση μας πρέπει να
συνιστά την πρόταση για μια νέα πανεπιστημιακή κουλτούρα: δημόσια, λαϊκή, κοινωνική.

ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

Ριζοσπαστική Αυτόνομη ΚΙνηση

Αφίσες για απεργία και Τμήμα Ηλεκτρολόγων

**Ακόμα πιό νέα ενημέρωση**
Η πρόταση για διπλή εξεταστική θα συζητηθεί στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων την Πέμπτη 3 Νοέμβρη, 10 π.μ.

*Τελευταία ενημέρωση*

Το Τμήμα Ηλεκτρολόγων θα γίνει Πέμπτη 27 Οκτώβρη

Για άλλη μια φορά, οι εξελίξεις μας πρόλαβαν.

Η 48ωρη απεργία πέφτει πάνω στην ημέρα διεξαγωγής ΓΣ Τμήματος.
Μη γνωρίζοντας τι μέλλει γενέσθαι, σας καλούμε σε αγωνιστική επαγρύπνιση και τώρα και πάντα!

Οι αδιάφοροι, του Αντόνιο Γκράμσι

ΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ

Του Αντόνιο Γκράμσι*

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.

Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.

11 Φεβρουαρίου 1917»

*Ο Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci, Άλες Σαρδηνίας, 23 Ιανουαρίου 1891 — Ρώμη, 27 Απριλίου 1937) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός επιστήμονας και γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας.

Σημείωση: ευχαριστούμε το http://bhxospan.blogspot.com/2011/09/blog-post_23.html

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟ

Τα τμήματα Ηλεκτρολόγων- Μηχανολόγων Μηχανικών ΑΠΘ βρίσκονται υπό κατάληψη με μαζικές αποφάσεις των 4 τελευταίων Γενικών Συνελεύσεων μέχρι τις 3/10/2011.

Μπορείτε να ενημερώνεστε από το blog της κατάληψης:

http://katalipsihlmhx.blogspot.com/

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΓΣ! ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ!

ΚΑΤΩ Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ!

Φοιτητικές εκλογές Digest Volume 68, Issue 44

Αναρωτηθήκαμε ξανά και ξανά αν οι φοιτητικές εκλογές αποτελούν τελικά σοβαρή υπόθεση και αν θα άξιζε να ασχοληθούμε. Γενικότερα το εκλογικό δικαίωμα, όπως και κάθε δικαίωμα, δε χαρίστηκε απλόχερα από το αστικό κράτος αλλά είναι αιματοβαμμένη κατάκτηση της εργατικής τάξης. Ως τέτοιο αξίζει σαφώς να το αναλύσουμε και να προσπαθήσουμε να το επεκτείνουμε. Αν η πλουτοκρατία μπορούσε να επιβάλλει μιαν απόλυτη δικτατορία θα το έπραττε χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Όμως, αναγνώρισε πως η πολιτική του χαμαιλέοντα αποδίδει μεγαλύτερη σταθερότητα. Η ουσιαστική σύσταση των φοιτητικών συλλόγων έρχεται μεταπολιτευτικά και οι απαιτήσεις αυτές αποτυπώνονται στα καταστατικά τους. Στη δεδομένη συγκυρία οι ελεύθερες φοιτητικές εκλογές μετά από μια περίοδο τρομοκρατίας αποτελούν όντως κατάκτηση με περιεχόμενο. Όμως, αν τότε σήμαινε ωριμότητα του φοιτητικού κινήματος, σήμερα δεν ισχύει το ίδιο. Σ’ αυτό το πλαίσιο οι φοιτητικές εκλογές δεν αποτελούν το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα του φοιτητή, ούτε παρακολουθούν με ακριβή απόκριση το τυρβώδες των συσχετισμών διάθεσης και δύναμης: έχουν περισσότερο το ρόλο του δείκτη ωριμότητας των φοιτητών, που καταγράφεται επ’ ευκαιρία. Οι φοιτητικές εκλογές αποτυπώνουν την ανάγκη μιας συγκεκριμένης εποχής στην οποία ο κοινοβουλευτισμός είναι αρκετά προωθημένο αίτημα. Γι’ αυτό και προκύπτουν μοντέλα οργάνων όμοια με αυτά της «ανώτερης» κλίμακας του πολιτικού συστήματος. Παρ’ όλα αυτά, οι σύλλογοι ιδρύονται ως σωματεία. Είναι υπερδομές, υβρίδια οργάνων άμεσης και έμμεσης δημοκρατίας και αυτό είναι από μόνο του αρκετά ριζοσπαστικό. Πλάι στο ολιγαρχικό Διοικητικό Συμβούλιο(ΔΣ) υπάρχει το αμεσοδημοκρατικό όργανο της Γενικής Συνέλευσης(ΓΣ).

Αν υπήρχε η δυναμική να απαιτήσουμε κατάργηση των ΔΣ και πέρασμα όλης της εξουσίας στις ΓΣ, θα το κάναμε. Όμως, αυτό δεν θα καταργούσε τον αναπόφευκτο δυισμό μεταξύ της ΓΣ και ενός ολιγάνθρωπου σχηματισμού που θα είχε πλέον το ρόλο του εκπροσώπου και όχι του αντιπροσώπου. Ο δυισμός αυτός είναι καθαρά αποτέλεσμα της πρακτικής αδυναμίας να μετέχει μεγάλος πληθυσμός(για παράδειγμα ο σύλλογος μας αποτελείται από χιλιάδες ατόμων) σε μεικτές διαδικασίες εκτός συλλόγου. Ωστόσο, θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε το ΔΣ, το οποίο αναλαμβάνει πρακτικά εν λευκώ θητεία ενός χρόνου, μέσα στον οποίο τα γεγονότα αναπόφευκτα ξεπερνούν τους συσχετισμούς κατά τη στιγμή της εκλογής, με επιτροπές άμεσα διοριζόμενες από τη ΓΣ, άμεσα υπόλογων και αιρετών απ’ αυτή και με θητείες μικρότερων διαστημάτων. Έτσι, θα περιορίζαμε δραστικά φαινόμενα αυθαιρεσίας κατά τη συνδιαλλαγή στα όργανα συνδιοίκησης του πανεπιστημίου και αποφάσεων που λαμβάνονται ερήμην του συλλόγου. Με τον τρόπο αυτό θα τερματιζόταν η άσκηση παραταξιακής πολιτικής, που προκύπτει από την απρόσωπη διαδικασία της εκλογής αντιπροσώπων γενικά και θα ανοιγόταν ο δρόμος για τη συλλογικοποίηση της. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε λεπτομέρειες στο πρόταγμα μας, όμως αυτές θα ήταν καλύτερο να αποτελέσουν πεδίο συζήτησης σε μια ενδεχόμενη διάθεση αλλαγής του τρόπου λειτουργίας των συλλόγων. Βέβαια, αυτή η συζήτηση θα αργήσει ακόμα αρκετά να γίνει, διότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι καταλύτες. Αυτό το γνωρίζουμε καλά.

Σε αντίθεση με αυτό που προτάσσουμε ως πολιτικά ορθό τρόπο λειτουργίας του συλλόγου, σήμερα ισχύει ένα διαφορετικό, το γνωστό θεσμικό και κοινωνικό πλαίσιο. Από τη μια οι συνελεύσεις έχουν ποικιλοτρόπως απαξιωθεί, όπως και η αναγκαιότητα του φοιτητικού συνδικαλισμού και από την άλλη έχει υμνηθεί και προβληθεί ο ρόλος των ΔΣ. Με άλλα λόγια απαξιώνεται η συλλογική άσκηση πολιτικής και γίνεται προσπάθεια να αναδειχθεί ένα συγκεντρωτικό, ατομικιστικό μοντέλο ως αποτελεσματικότερο. Εκεί έρχονται οι φοιτητικές παρατάξεις...

Θα διακρίνουμε πολλά χρώματα αλλά στην πραγματικότητα δε διακρίνουμε παρά δύο κατηγορίες πολιτικών δυνάμεων. Δυνάμεις αντιδραστικές, προερχόμενες από κυβερνητικά κόμματα, σαμποτάρουν διαρκώς τις ΓΣ στους συλλόγους τους. Από την άλλη υπάρχουν δυνάμεις που αμφιταλαντεύονται, ανάλογα με τη γραμμή, ανάμεσα στο ΔΣ και τη ΓΣ, με άξονα πάντα την υποβάθμιση του ρόλου της ΓΣ. Αξίζει όμως για μια ακόμα φορά να γίνει αναφορά στον τρόπο με τον οποίο δρουν.

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: Προωθεί εδώ και χρόνια το μοντέλο του ανέμελου και εν πολλοίς απροστάτευτου φοιτητή. Έρχεται ως προστατευτικός μανδύας που «νοιάζεται» για τις ανάγκες του φοιτητή. Ασκεί την πολιτική όπως ξέρει να την ασκεί: από τη μια με το κλασικότερο των φασιστικών τεχνασμάτων «άρτος και θέαμα» και από την άλλη με τρομοκρατία. Στο σύλλογο της λάμπει δια της απουσίας της στις ΓΣ, ενώ ζητάει ψήφους για να λάβει τη ρομφαία της στο ΔΣ. Όπου κυριαρχεί αποτρέπει τις ΓΣ, ενώ υπάρχει περίπτωση σχολής στην οποία έχει καταλύσει και την εκλογική διαδικασία. Για του λόγου το αληθές, θα επανέλθουμε σύντομα αφού τελειώσουμε τη διερεύνηση του θέματος.

ΠΑΣΠ: Η –προς το παρόν- κυβερνητική παράταξη, αρνείται δημοσίως τον ίδιο της τον εαυτό(βλ. εκπρόσωπος της παράταξης σε ΓΣ «δεν είμαστε παράταξη του ΠΑΣΟΚ»). Είναι πιο επικίνδυνη από τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ γιατί αφενός εφαρμόζει τις ίδιες ακριβώς τεχνικές μ’ αυτήν, αφετέρου ασκεί πολιτική χαμαιλέοντα. Ενδύεται το μανδύα του αριστερού, του σοσιαλιστή. Στην προεκλογική της προπαγάνδα υποδύεται το παιδί της γενιάς του πολυτεχνείου. Στις θέσεις της μεταφέρει αυτούσια την αιματοβαμμένη κυβερνητική γραμμή.

Η αδυναμία των δύο παραπάνω παρατάξεων να επιβληθούν στις ΓΣ(και εφόσον η τακτική «τραινάκι» δεν αποδίδει ιδιαίτερα στο σύλλογο μας) τις έχει οδηγήσει ενίοτε σε στήριξη από κοινού δήθεν αυτόνομων ομάδων που δημιουργούνται ευκαιριακά για να περάσουν μιαν απόφαση. Ως ΡΑΚΙ δηλώνουμε ανοιχτά ενάντιοι σ’ αυτή την κατάχρηση της έννοιας της αυτονομίας και την πολιτική ηθική αυτών των ομάδων. Θέτουμε τον προβληματισμό: εφόσον αυτές οι δύο παρατάξεις δεν εκφράζουν άμεσα τις αποφάσεις του συλλόγου, γιατί βγαίνουν τόσο δυναμωμένες από τις κάλπες του;

Στον υπότιτλο του κειμένου μιλούμε για εισαγωγή στην κριτική των φοιτητικών παρατάξεων. Θεωρούμε λεπτό το να ασκήσουμε κριτική σε αριστερές δυνάμεις αυτή τη στιγμή, προεκλογικά, καθότι υπάρχει πολιτική και ιδεολογική συγγένεια, οπότε η κριτική θα πρέπει να είναι εμβριθής και πλατύτερη και σε καμία περίπτωση αφοριστική όπως η κριτική που αφορά της κατάπτυστες κυβερνητικές οργανώσεις. Προέχει στην παρούσα φάση να μη βγουν δυναμωμένες με κανένα τρόπο αυτές οι άκρως αντιδραστικές δυνάμεις από την εκλογική διαδικασία. Ας λάβουμε όμως τώρα θέση ως Ριζοσπαστική Αυτόνομη ΚΙνηση.

Στις φετινές εκλογές δε λαμβάνουμε μέρος ως ΡΑΚΙ. Δε διαφωνούμε με το να λάβεις μέρος στις εκλογές, να διεκδικήσεις θέση στο ΔΣ υπό μια αυστηρή προϋπόθεση: να χρησιμοποιήσεις παρεμβατικά τη θέση σου. Ριζοσπαστική πολιτική μπορεί να ασκηθεί σε οποιοδήποτε όργανο, όμως αυτό δεν αποτελεί ικανή δικαιολογία για τη διατήρηση του. Σε γενικές γραμμές, θεωρούμε την αποχή, όχι μόνο από τις εκλογές, επιζήμια. Αν δεν υπάρχει πολιτική δύναμη που να εκφράζει κάποιον, τότε δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να μη δημιουργήσει τη δική του βάση. Ο λόγος που δε λαμβάνουμε μέρος είναι καθαρά το ότι το εγχείρημα μας βρίσκεται σε εμβρυακή μορφή, οπότε δεν θεωρούμε πως έχουμε το ηθικό δικαίωμα να ζητήσουμε τη στήριξη των συναδέλφων μας, όπως για παράδειγμα γελοιωδώς πράττει η ΑΡΕΝ επί σειρά ετών στο σύλλογο μας. Μέχρι τις επόμενες εκλογές δεσμευόμαστε να δράσουμε πρωτίστως προς την εκπλήρωση του προτάγματος που εκφράζουμε ήδη στην αρχή του κειμένου με παρεμβάσεις στα όργανα του συλλόγου. Σας καλούμε να πλαισιώσετε έμπρακτα το εγχείρημά μας. Το μόνο που μπορούμε να απαιτήσουμε τη δεδομένη στιγμή είναι να πράξει ο καθένας κατά συνείδηση. 

Ριζοσπαστική Αυτόνομη ΚΙνηση

Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ: ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Πριν ακόμα ξεκινήσει η συγγραφή του παρόντος κειμένου, νοιώθουμε την υποχρέωση να εδραιώσουμε μια θέση. Πιο συγκεκριμένα αυτή αφορά στην επιλογή της θεματολογίας των κειμένων που υπογράφουμε. Δε νοιώθουμε πως πρέπει να αιτιολογήσουμε τίποτα από ανάγκη, αλλά από καθαρή υποχρέωση: κάθε θέση που εκτίθεται δημόσια πρέπει να αιτιολογείται με σαφήνεια και συνέπεια. Η ατομική επιλογή για να αποτελέσει ακριβώς επιλογή και όχι μια τυχαία κατεύθυνση, θα πρέπει να γίνεται συνειδητά. Αυτό δε μπορεί παρά να σημαίνει ότι έχει προηγηθεί μια νοητική, συλλογιστική διαδικασία, τα μέρη της οποίας εκτιθέμενα αποδίδουν την αιτιολόγηση της τελικής θέσης. Η συνείδηση είναι ένα φαινόμενο και όπως κάθε φαινόμενο ξετυλίγεται διαλεκτικά, σε μια πορεία σύγκρουσης αντιθέσεων μέχρι μια  τελική σύνθεση, έως ότου η τελευταία αποτελέσει εκ νέου μια θέση.

  Στο σημείο αυτό διατυπώνουμε τη γνώμη μας για την έννοια της θέσης: η ίδια δε μπορεί να μείνει επ’ άπειρον αποστεωμένη στο συγκεκριμένο μορφικό σχήμα. Αναπόφευκτα τα γεγονότα θα την ξεπεράσουν, θα αναδυθεί η αδυναμία της να ερμηνεύσει ή ακόμα και να κινήσει στο μελλοντικό παρόν, θα ξεπεραστεί και θα καταντήσει γραφική. Θα πρέπει λοιπόν να βρισκόμαστε πάντα  έτοιμοι να ελέγξουμε την εγκυρότητα της σε σχέση με τις νέες καταστάσεις που προκύπτουν. Με άλλα λόγια πρέπει να παραδεχτούμε τη χρονική περατότητα της θέσης.

  Η πορεία των γεγονότων δε μειώνει την αρχική αλήθεια μιας θέσης. Ένα φαινόμενο που σήμερα περιγράφεται επαρκώς με το προτεινόμενο μοντέλο, αύριο μπορεί να σταθεί ανεπαρκές μπροστά σε νέα δεδομένα: θα μπορούσαμε να πούμε κάπως γλαφυρά πως αυτή είναι η «μοίρα» της θέσης. Επομένως, η πιο πρακτική λογική προτείνει να δημιουργήσουμε και να εφοδιαστούμε με ένα εργαλείο το οποίο θα μας επιτρέπει αφενός να εξετάζουμε καθαρά τα φαινόμενα, από την άλλη να τροποποιούμε με υγιή τρόπο τη θεωρητική μας βάση. Δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι σφάλαμε απαραιτήτως στην ανάλυση των προηγούμενων φαινομένων, αλλά ότι απλώς τα γεγονότα μας ξεπέρασαν και το θεωρητικό μας πλαίσιο αδυνατεί να μας καλύψει με ακρίβεια στο παρόν.

  Γιατί όμως να μπούμε σε τόσο κόπο; Πόσο χρήσιμη είναι επιτέλους αυτή η πολυαναφερόμενη θεωρητική βάση; Για μας είναι το ήμισυ του παντός. Δε μπορεί να υπάρξει η ελάχιστη πρακτική χωρίς την αντίστοιχη ελάχιστη ή μέγιστη θεωρητική ανάλυση ή καλύτερα δε μπορεί να υπάρξει πρακτική με ουσιαστικό αποτέλεσμα, αν αυτή δεν είναι το προϊόν ενός συνειδητού σχεδιασμού. Χωρίς αρχικό πρόταγμα, η ενέργεια της δράσης καταλήγει σε μη εκμεταλλεύσιμες μορφές.  Και αν δανειστούμε το στίχο «Ταξιδιώτη δρόμος δεν υπάρχει. Τον δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας» του Machado, θα συμπληρώσουμε ότι για να περπατήσεις, πόσο μάλλον για να ανοίξεις το δρόμο περπατώντας και ακόμα περισσότερο για να χορέψεις τον χορό της νίκης, θα πρέπει πρώτα να μάθεις να περπατάς.

  Φυσικά αναγνωρίζουμε την πιθανότητα να σφάλλει κανείς όσο και το ενδεχόμενο να σφάλουμε και εμείς οι ίδιοι. Μάλιστα μπορούμε να συγχωρέσουμε ένα σφάλμα, όσο ειδεχθές και αν είναι, αν υπάρξει ειλικρινής διάθεση, αρχικά να γίνει παραδεκτό το λάθος και στη συνέχεια να αναλυθούν εκ νέου οι θέσεις που οδήγησαν σ’ αυτό. Αν δεν παραδεχόμασταν αυτό το ενδεχόμενο, τότε δε θα μπορούσαμε να απορρίψουμε κάθε είδους φωτισμένη ηγεσία, ούτε να αξιωθούμε τις έννοιες του αυτόνομου και του ριζοσπάστη. Ο μόνος τρόπος να μην κάνεις λάθη άμεσα είναι να μείνεις απαθής. Η ιστορία των ριζοσπαστικών κινημάτων, πάντοτε σημαδεύεται από λανθασμένους χειρισμούς. Στις σελίδες της μπορούμε να βρούμε πολλές «προδομένες επαναστάσεις».  Το να αξιώνεσαι τα εύσημα του ριζοσπάστη σημαίνει πρώτα απ’ όλα ότι μπλέκεσαι «στον καυγά» συνειδητά. Άλλωστε η ίδια ύπαρξη του ριζοσπάστη συνεπάγεται πριν απ’ όλα λερωμένα χέρια. Συνείδηση σημαίνει διαλεκτική ανάλυση των θέσεων και των αντιθέσεων: σημαίνει επιλογή. Ακόμα και η επιλογή του να απέχεις είναι συνειδητή, όμως είναι διαποτισμένη με ψέμα και υποταγή. Το ό,τι αποσύρεις τον εαυτό σου από το ενδεχόμενο του να σφάλεις μένοντας αδρανής δε σε ανυψώνει ηθικά- αντιθέτως σε τοποθετεί στην πιο χαμηλή θέση της κλίμακας. Η ατομική επιλογή, είναι επιλογή της εικόνας ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η αποχή από τον καυγά σε βαραίνει εμμέσως με τα λάθη όλων των πλευρών. Έμμεσα ή άμεσα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ο αδρανής είναι υπεύθυνος για όλα τα λάθη που γίνονται.

  Κλείνοντας, πιστεύουμε ότι ο αναγνώστης κατανοεί το λόγο για τον οποίο μια κίνηση που ιδρύεται και ευελπιστεί να δράσει και στα πλαίσια ενός φοιτητικού συλλόγου, επιλέγει να μην κοινοποιεί κείμενα στη συνήθη συνδικαλιστική θεματολογία και φρασεολογία. Για μας σημαντικότερος στόχος και κύρια πρόταση είναι να βοηθήσουμε στη δημιουργία μιας θεωρητικής βάσης που θα συντελέσει στη ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων. Απαντούμε εδώ στους πιθανούς επικριτές, που θα μας καταλογίσουν ότι δήθεν αδιαφορούμε για τα φοιτητικά προβλήματα:  αντιλαμβανόμαστε πρωτίστως το γράψιμο ως σκεπτόμενο πράττειν.

ΚΑΤΩ Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ

Η Ριζοσπαστική Αυτόνομη Κίνηση σας καλεί στην απεργιακή κινητοποίηση της Τετάρτης 11/5. Δε θα μπούμε στη διαδικασία να αναλύσουμε εδώ το υποτιθέμενο δίπολο Π.Α.ΜΕ. – Γ.Σ.Ε.Ε. Σας καλούμε στο δρόμο κατά συνείδηση.

Ριζοσπαστική Αυτόνομη ΚΙνηση

ηλεκτρολόγων-μηχανολόγων

πείραμα ελευθερίας λόγου